ریواس , رواش , چوکری به لهجه های ایرانی و افغان به ترتیب گیاهی است از تیره هفت‌بندان (Polygonaceae) بومی آسیا (به احتمال سیبری یا هیمالیا) که از سده شانزدهم در اروپا کشت می‌شد. نوشته‌ها حاکی از آن است که پیش از میلاد مسیح در چین به عنوان دارو مصرف می‌شد.در ادامه مطلب زیر با خواص این گیاه پرخاصیت آشنا میشوید.
اسم من ((ریواس )) است
مسرت بخش هستم
اگر اشتهاى صاف مى خواهید به سراغ من بیایید.
مواظب باشید در خوردن من زیاده روى نکنید.
در ریشه ام خواص بسیارى نهفته است
اگر از ریشه ام ضماد فراهم آورید براى محکم شدن استخوان مفید است
خواص سبزیجات,خواص ریواس ,خواص دارویی ریواس ,فواید ریواس ,خاصیت ریواس ,ریواس در طب سنتی ,فواید درمانی ریواس ,مضرات ریواس ,فوائد ریواس , ریواس ,طب سنتی ,خواص ریواس ,خواص ریواس جات , خواص ریواس در طب سنت
اسم من ((ریواس )) است
مسرت بخش هستم
اگر اشتهاى صاف مى خواهید به سراغ من بیایید.
مواظب باشید در خوردن من زیاده روى نکنید.
در ریشه ام خواص بسیارى نهفته است
اگر از ریشه ام ضماد فراهم آورید براى محکم شدن استخوان مفید است
اسم من ریواس است – اعراب مرا معرب کرده ، ریباس و ریباج مى گویند در فارسى به ساقه ى زیرزمینى من که عده اى به غلط آنرا ریشه مى دانند، ریوند و اعراب به آن راوند گویند – زادگاه اولیه من ایران ، چین و تبت است . در ایران در کوه هاى نیشابور – دره توچال – شهرستانک – حصار بند کرج – اطراف ارومیه – کوه هاى رزوند – کوه هاى اطراف اراک – قلعه رستم – اشتران کوه – گنجنامه کردستان – چکاب – تراران تفرش – کوه هاى اطراف تبریز مخصوصا بین تبریز و خوى – کوه تخت بلقیس – دشت ارژن فارس – راجرد قم و بالاخره بلوچستان بطور خودرو به عمل مى آیم – در حالیکه ایرانیان بهترین نوع طبى مرا ریوند چینى مى دانند – هیئت تحریریه ى دائرة المعارف ((درولت )) فرانسه نوع ایرانى را مرغوبتر دانسته و آنرا سفید و سلطنتى مى خوانند (درولت چاپ ۱۹۵۵ صفحه ۱۲۶۰) ساقه ى زیرزمینى من مدتها در زیر زمین باقى مانده و رشد مى نمایند و همین که به آب مى رسند، یک شاخه با برگ بیرون مى دهند – برگ هاى نمونه طبى من بلندتر بوده ، و شبیه دست مى باشند و اردشیر را ((راوند دست )) از آن جهت گفته اند که دستهایى بلند داشت . طبیعت برگ هاى من سرد است و داراى ویتامین هاى ((آ)) و ((ب )) و به مقدار زیاد ویتامین ((ث )) است ، و از خواص آن یکى آن است که لوزالمعده را وادار به ترشح انسولین نموده و قند خون را کم مى نماید. برگ من داراى چندین نوع ترشى است و چون آنرا با کمى قند بجوشانند، طعم مطبوعى پیدا کرده ، و از سردى آن کاسته مى شود و به همین جهت است که شربت من در بین ایرانیان دوستان فراوان دارد. من مسرت بخش – قابض – مقوى معده و روده ها هستم – پاک کننده جگر – اشتهاآور – برنده ى صفرا و مانع قى مى باشم – براى تنگ نفس و بواسیر مفید مى باشم – در امراض وبایى شکل و اسهال توصیه و تجویز شده ام – مداومت در خوردن من باعث پاکى خون مى شود و دمل را درمان مى نماید. عصاره ى من جهت تقویت نیروى باصره و از بین بردن لکه هاى سفید چشم تجویز شده است . ضماد من با آرد جو جهت باد سرخ – مورمور شدن بدن و آبله مفید است – شهوت را کم مى کنم و مبتلایان به درد سینه و سرفه باید از خوردن من پرهیز نمایند – اعصاب را ضعیف مى نمایم و زیاده روى در خوردن من سبب قولنج و سنگ کلیه و مثانه مى شود. مقدار خوراک برگ خالص من صد گرم مى باشد – قسمت هاى قرمز رنگ برگ من که شبیه کف دست و پاى غاز مى باشد، بادشکن ، ملین و مسهل است و به علت داشتن ((اسید اگزالیک )) براى مبتلایان به درد کلیه و سنگ خوب نیست چون ساقه هاى من قند خون را کم مى کنند و تولید ضعف مى نمایند براى کسانى که عقرب آنها را زده باشد خطرناک مى باشد چه قبل از گزیدن عقرب بخورند و چه بعد از آن !
ساقه هاى زیرزمینى نوع طبى من که به ریوند معروف است ، مسهل قوى است و معده را ضد عفونى مى کند و پادزهر سموم مخصوصا سم عقرب است . این عمل آن درست معکوس عمل ساقه هاى من مى باشد. در خوردن ریوند نباید زیاده روى کرد، زیرا در پاره اى از معده هاى ضعیف پس از عمل مسهلى ایجاد یبوست مى نماید – آنهایى که مبتلا به یبوست مزمن هستند و آنهایى که غذا را ترشح مى کنند، باید از آن پرهیز نمایند – این ریشه به صورت گرد کوبیده ، در داروخانه ها تحت نام پودر ریوند در گذشته وجود داشت – این گرد، ادرار و عادت ماهانه خانمها را باز مى کند. قوه ى جاذبه ى کبد را زیاد مى کند و گرفتگى جگر و صفرا را باز مى نماید و از گرفتگى طحال و امعاء جلوگیرى مى نماید. بادشکن بوده ، درد کلیه و مثانه و رحم را تسکین مى دهد. جهت خفقان ، سردرد و معده و کبد و یرقان تجویز شده و درمان اسهال است و مخصوصا براى اسهال خونى مفید است . تخامه و دل درد را از بین مى برد. براى بواسیر و نواسیر مفید بوده ، و تب ربع را معالجه مى کند و چون گرد ریشه مرا با لعاب بهدانه ساییده و حب نمایند و زیر زبان نگاهداشته و آب آنرا فرو برند، براى سرفه کهنه و زیادى صفرا و درد شقیقه و سرگیجه و جنون نافع است . تنگ نفس و زخم هاى دهان را معالجه مى کند. اگر آنرا با علیله و صبر زرد مخلوط کرده و حب درست کنند و بخورند دماغ را باز مى کند و انواع سر درد را تسکین مى دهد. سرگیجه و ترس را از بین مى برد، وزوز کردن گوش و صدا کردن آنرا خاموش مى کند – ریشه نوع طبى من با سکنجبین ادرار را زیاد مى نماید و مخصوصا به کسانى که ادرارشان بند آمده ، و با داروهاى دیگر باز نشده است هفت گرم ریشه مرا با ده گجرم تخم خربزه و ده گرم خارخاسک جوشانده بدهید و اثر آنرا ببیند. جوشانده ى من با پرسیاوشان جهت معالجه سیاتیک و ضعف و درد مفاصل مفید است . اگر تکه اى از ریشه مرا در دهن گذاشته و بمکید و آب آنرا فروبرید، جهت جلوگیرى از خونریزى معده مفید است . اگر جوشانده ى آنرا در بینى بریزید نزله و زکام را برطرف مى کند. ضماد آن با سرکه جهت کک و مک و جوشهاى عصبى و از بین بردن آثار ضربه نافع است . ضماد آن با آرد جو و پنیرک و مازو جهت محکم کردن استخوان شکسته و درد دررفتگى سودمند مى باشد. براى اطفال و اشخاص ضعیف البنیه زیان دارد. مقدار خوراک ریشه طبى من از پنج گرم تا هفت گرم است .